Tytuł: Szanta
Autor: Wojciech Wójcik
Wydawnictwo: Zysk i Sk-a
Gatunek: thriller / kryminał
Liczba stron: 556
Premiera: 29.04.2025 r.
Na Mazurach giną dwie osoby. Najpierw znalezione zostają zwłoki pewnego profesora, a następnie w tym samym miejscu, przerobionym na muzeum żeglarstwa, ginie jego kierowniczka. Nie dość, że morderca pozbawił kobietę życia, to również uciął jej włosy. Czy wśród dobytku profesora znajduje się coś na tyle cennego, że ktoś jest w stanie zrobić wszystko, byleby to zdobyć, czy obie śmierci nie mają ze sobą nic wspólnego, a Malwina zginęła w wyniku prywatnych porachunków? W tym samym czasie mąż leśniczej, polujący na kłusowników znajduje odcięty warkocz innej kobiety. Dlaczego Malwina obsesyjnie interesowała się żeglarską legendą? Czy w niej należy szukać rozwiązania?
Dobijając do ostatniej strony, miałam ochotę zadać pytanie: „Na Boga, Panie Wójcik, dlaczego to jest takie długie??”. Sama historia jest ciekawa, ale niczym w „Nad Niemnem” miałam ochotę połowę pominąć. Historia rozciągnięta, jak opowieść wujka Władka na rodzinnej imprezie, który opowie wszystkie szczegóły, zanim dojdzie do sedna. Powieść nie musi mieć pierdyliarda stron, by być ciekawa, więc czasami nie rozumiem, po co autorzy na siłę upychają więcej treści, niż jest potrzeba. Pamiętam, że jak czytałam inną książkę Wojciecha Wójcika dwa lata temu, miałam ten sam problem. Dużo postaci, dużo wątków pobocznych, dużo przemyśleń, dużo wszystkiego, przez co według mnie w książce panuje jeden wielki chaos.
Mam z tą książką taki problem, że jakby mi ją ktoś streścił, to powiedziałabym: „wow, co za historia”, ale biorąc pod uwagę to, że przez te kilometrowe opisy, nic niewnoszące dialogi, wciąż odkładałam tę pozycję i wracałam do niej przez dwa tygodnie, to moja ocena jest niższa, niż wtedy, gdyby była krótsza. Fabuła kręci się, kluczy, wprowadza nowe wątki, z których część ginie po drodze, jak moje postanowienia noworoczne. Nie mam nic do długich książek, ale nie wszystkie muszą mieć ponad pięćset stron. Plus za to, że autor był w stanie się w tym wszystkim połapać, ja bym się pogubiła.
Podobały mi się za to główne postacie. Hubert jest facetem po przejściach, który ma wrażliwą duszę i cięty język. Helena jest jego damską odpowiedniczką, widać, że coś kręci, ale i tak jest sympatyczna. Trzy kobiety pracujące w muzeum, tak różne od siebie, że razem tworzą ciekawą grupę. Styl jest w porządku, a zakończenie nieco wynagradza to ślimacze tempo. Na plus jest również prowadzenie akcji z dwóch perspektyw – Jagody, która objęła kierownictwo po Malwinie i Wspomnianego wyżej Huberta. Otoczenie również wpływa na wyobraźnię. Jest malownicze: jeziora, lasy, małe wioski i żeglarski klimat w tle.
Można przeczytać, ale czy warto, pozostawiam do Waszej oceny.
Post powstał przy współpracy z:
Mam tę książkę ale jeszcze do niej nie zajrzałam.
OdpowiedzUsuńDużo książek czeka u mnie na przeczytanie, więc tę sobie daruję.
OdpowiedzUsuńLubię Wójcika, ale ma tendencję do dłużyzn i opisów, które nic nie wnoszą do fabuły. Tak było we wszystkich książkach, które do tej pory przeczytałam. Dlatego są takie długie ;)
OdpowiedzUsuńCoś mi mówi, że mogłaby mi się spodobać ta historia 😊
OdpowiedzUsuńOj, kurczę szkoda, że to taka przeciągająca się historia. Książka długa, moż emieć czasem i 700 stron, ale prawdziwą sztuką jest napisać ją tak, żeby czytelnik nawet nie poczuł tej objętości. Obecnie jestem w połowie jednej takiej. Wchodze do tamtego świata z chęcią, bo wiem że się rozgoszczę i będę tam sobie. Chyba wiem czemu niektórzy tak rozwlekają te historie - bo wydawnictwa oczekują określonej liczby stron.w porządku, tylko jeszcze można by było stworzyć thriller/romnas czy cokolwiek tam w taki sposób aby to nie nudziło :)
OdpowiedzUsuńMam ambiwalentne uczucia po przeczytaniu Twojej recenzji. Fajnie, że udały się postaci, ale z drugiej strony nie lubię rozwlekłej akcji :)
OdpowiedzUsuńMam tę książkę, więc jestem ciekawa, jakie na mnie zrobi wrażenie.
OdpowiedzUsuń