Cukiernia w płatkach wiśni - Kuang Feng

 

Tytuł: Cukiernia w płatkach wiśni

Autor: Kuang Feng

Wydawnictwo: Mando

Gatunek: literatura piękna 

Liczba stron: 350

Premiera: 7.05.2025 r.

 

Patrząc na okładkę książki „Cukiernia w płatkach wiśni”, miałam wrażenie, że sięgam po historię pachnącą wanilią, owocami oraz świeżo wypieczonym ciastem. Oczekiwałam czegoś, co rozgrzeje mnie od środka. Książki, która przeniesie mnie w świat pełen emocji  wrażliwości. Po części właśnie tak było. Mam wrażenie, że literatura azjatycka, a przynajmniej ta, po którą miałam okazję do tej pory sięgnąć, przepełniona jest melancholią, wrażliwością, opisami codzienności oraz tradycji, na którą Azjaci zwracają szczególną uwagę. Niestety ta podróż nie była dla mnie aż tak satysfakcjonująca, jak się spodziewałam.

Autorka skupia się na działalności małej cukierni, do której trafia An-Chun, po tym jak wrócił z Japonii do Tajwanu, gdzie szukał swego miejsca na ziemi, lecz niestety go nie znalazł. Po zderzeniu się z rozczarowaniem i zawodem miłosnym nie może się zabrać za szukanie pracy. Matka załatwia więc tę sprawę za niego. Ma zacząć pomagać swojemu stryjecznemu dziadkowi w prowadzeniu cukierni. Nie jest to łatwe zadanie. Nie ma czasu na odpoczynek, trzeba szybko się uczyć i nie zadawać pytań. Wypieki mają być idealne i smaczniejsze od konkurencyjnych produktów.

Mimo tego, że tempo pracy bohaterów jest szybkie, to tempo akcji wręcz przeciwnie. Dla niektórych może być to atutem, ja jednak wolę, gdy w powieści dzieje się więcej. Jeśli miałabym do czegoś porównać tę  fabułę, to porównałabym ją z medytacją. Dni są takie same, nic się w cukierni przez lata nie zmienia. Pracownicy przychodzą i pracują od siódmej trzydzieści do osiemnastej, niewiele mając czasu na życie. Mimo że robią, co mogą, to ciężko się wybić na tle pozostałych cukierni, choć ich firma działa w tym miejscu najdłużej. Nikogo nie obchodzi, że lokal ma sześćdziesiąt lat, klienci chcą po prostu zjeść coś lepszego, niż u innych. Czy An-Chun wprowadzi tam powiew świeżości?

Książkę czyta się zaskakująco szybko, rozdziały są krótkie, a tekstu niewiele, więc jest to taka lektura na jedno, góra dwa popołudnia. Według mnie jest tu trochę za mało głębi, emocji, a za dużo powierzchowności, pięknych zdań, które, mimo że brzmią, jak balsam dla duszy, to według mnie niczego nie wnoszą.

Czy to zła książka? Nie. Po prostu nie zapadnie w mej pamięci na długo. Jeśli ktoś potrzebuje lekkiej lektury, ciepłego klimatu i lubi azjatycki styl, to z całą pewnością się w tej powieści odnajdzie.

Post powstał przy współpracy z: