Wrażenia z wesela okiem panny młodej - miesiac po

Dziś mija równy miesiąc od kiedy wyszłam za mąż. Ten czas zleciał mi niewiarygodnie szybko. Przez cały sierpień załatwiałam sprawy urzędowe, robiłam poślubne porządki i próbowałam dojść do siebie. Postanowiłam podzielić się z Wami relacją z naszego dnia. Początkowo wszystko szło nam nie tak jak powinno: na dwa tygodnie przed weselem musiałam zmieniać kosmetyczkę. Do dziś jestem w szoku, że profesjonalna osoba (podobno!) może robić takie rzeczy: raniła mi palce do krwi, zupełnie nie znała się na manicure, krzywo przykleiła rzęsy, chciało mi się płakać wychodząc z jej gabinetu. Na dwa dni przed weselem samochód, który miał nas wieźć do ślubu rozbił się, a kierowca powiedział, że niestety, ale nie zwiezie nas. Nieoczekiwanie musieliśmy szukać miejsca, w którym będę mogła się przyodziać w suknię i gdzie odbędzie się błogosławieństwo. Jakby tego było mało, dzień przed weselem dostałam okres. To tylko znikoma część naszych problemów, których było całe mnóstwo. Na przemian śmiałam się i płakałam jak wariatka, mówiąc, że jeszcze tylko brakuje by ptak nas osrał, bo niemożliwym jest by na jedną parę przypadało tyle nieszczęść. Zaczęłam myśleć, że to znak ostrzegający nas by nie wychodzić za mąż. Spokojnie, do ślubu doszło, mimo kłótni na kilkadziesiąt godzin przed, po której chcieliśmy wszystko odwoływać.

Sobota, 30.07.2016, 5.00 rano – pobudka. To, że w nocy spałam zawdzięczam tylko i wyłącznie alkoholowi, który wypiłam przed pójściem do łóżka. Nie było tego dużo, ale pomogło. 7.40 – umówiona makijażystka spóźnia się, ja lamentuję, że mnie wystawiła i co ja zrobię – przyszła, ale spóźniłam się 15 minut do fryzjerki, która opierdzielała mnie do telefonu, tak jakby to była moja wina. 10.03 odbieram suknię ślubną, a właścicielka salonu, w którym wypożyczałam kreacje wyskoczyła mi z kruczkami w umowie i dodatkową opłatą w wysokości kilkuset złotych. Stojąc pod murem, na 5 godzin przed ślubem – zapłaciłam, ale salonu polecać nie będę, bo po odbiorze ujrzałam straszne niedociągnięcia, a przeróbki śmiechu warte. 12.00 docieram do hotelu, w którym świadkowa wraz z mamą próbują mnie ubrać w kokon zwany suknią, stres bierze górę, ale nie płaczę, bo nie mogę się rozmazać przynajmniej przed wejściem do kościoła. O 13.30 w pokoju zjawia się kamerzysta i fotograf, a ja modlę się, by mój prawie mąż szybciej się zjawił, bo kompletnie nie wiem co z nimi robić. Zdecydowanie wolę robić zdjęcia niż pozować. 14.00 zjawił się, odbyło się błogosławieństwo, po czym udaliśmy się pod kościół.

Do ślubu wiozła nas moja była szefowa, niby kobieta nie powinna tego robić, bo źle wróży, ale ja mam głęboko w nosie zabobony. To, że tamten samochód się rozbił, było dla nas jedną z najlepszych rzeczy, które mogły nas spotkać (głupio to brzmi, bo oczywiście nie życzę źle tamtemu facetowi). Magda już w drodze do kościoła raczyła nas drinkami, blokowała rodno, darła się, robiła w samochodzie imprezę, użyczyła kosmetyków do poprawy makijażu, a ja z mety się rozluźniłam. Na 15 minut przed ceremonią, w zmowie z kamerzystą i fotografem uknuliśmy spisek. Przeprowadziliśmy z prawie mężem ustawianą sprzeczkę, po której wysiadł z samochodu, a w momencie gdy chciał otworzyć mi drzwi, Magda z piskiem opon ruszyła z miejsca. Ludzie wybiegli na ulicę, nie wiedząc co się dzieje, a my zrobiłyśmy duże kółko i wróciłyśmy na miejsce.

Do ołtarza prowadził mnie tata, pierwsze osoby zaczęły dyskretnie wycierać łzy, ja się trzymałam dzielnie idąc dumnie u jego boku i ciesząc się do uśmiechającego się do mnie od ucha do ucha księdza. Doszliśmy do mety, nie mogłam wgramolić się na siedzenie w swej sukni księżniczki, w końcu się udało. Automatycznie wstawałam, klękałam, śpiewałam, aż w pewnym momencie uświadomiłam sobie, że muszę zejść na ziemię i się skupić. W tym momencie usłyszałam piękną oprawę muzyczną ze skrzypcami, dostrzegłam wystrój, dokładnie taki jak chciałam, chwyciło mnie za serce kazanie. Spojrzałam na równie szczęśliwego jak ja Przemka i cały świat przestał się liczyć.

Nadszedł czas przysięgi. Mąż podał mi zamiast prawej, lewą dłoń, czego w emocjach oczywiście nie zauważyłam. Marudził mi później całe wesele, że obrączka jest za luźna, więc mówię: „jak za luźna, przecież przymierzaliśmy”. Dopiero na poprawinach kapnęłam się, że łosioł ma krążek na złej ręce. W czasie komunii, ksiądz wsadził w mój mały otwór gębowy opłatek niewiarygodnych wielkości. Fotograf bez litości strzelał fotki podczas, gdy ja próbowałam go zmemlać. Mało tego, klęcząc czekaliśmy na wino, o którym nasz kochany duszpasterz zapomniał. Na koniec poprosił nas na ołtarz i zapytał: „kto się bardziej stresował? Ja czy wy? Chyba ja, bo wam wina nie polałem”. Nie żałuje, że zrezygnowaliśmy z okropnego księdza z parafii męża. Nasz, według mnie jest najlepszym duchownym jakiego w życiu spotkałam. Ogólnie całą mszę uśmiechnięta od ucha do ucha trzymałam się twardo, do czasu, aż moja chrześnica weszła na ambonę i zaczęła śpiewać. Łzom nie było końca, nie tylko moim. Dodam jeszcze, że przez cały czas musiałam trzymać mój bukiet (nie można było go położyć, bo się by pogniótł). Był piękny, różnorodny i kolorowy, ale diabelnie ciężki. Swoją drogą, gdybym postanowiła rzucać go na oczepinach, chyba bym zabiła potencjalną przyszłą pannę młodą.

Po ceremonii nadszedł czas na bańki mydlane, płatki róż i monety rzucone w twarz, a w samochodzie imprezy ciąg dalszy: drinki, szampan, głośna muzyka, bramy, śmiechy. Jechaliśmy podobno długo, ale dla mnie czas leciał jak z bicza strzelił. Powitanie chlebem i solą, Przemek trafił na wódkę, ja na wodę (znacie ten zwyczaj z kieliszkami z różną zawartością?), później życzenia, a mojej głowie: „matko kochana, ta kolejka nie ma końca”, wciągnęliśmy tabakę, goście odśpiewali nam sto lat, zamietliśmy roztłuczone przez nas szkło, ludzie przystąpili do obiadu, a my do szukania klucza od naszego pokoju, który się gdzieś zawieruszył. Gdy w końcu zasiedliśmy do stołu, orkiestra zawołała, nas w celu odfajkowania pierwszego tańca – czyli rzeczy, która stresowała mnie najbardziej. Kiedy ćwiczyliśmy wyobrażałam sobie tłum ludzi, który na nas patrzy, a gdy nadszedł ten wielki moment, nie widziałam nikogo prócz mojego męża. Może i nie wyszło do końca tak jak planowaliśmy, ale to tylko kwestia małych szczególików. Wszyscy byli zachwyceni, a niedociągnięć w ogóle nie było widać.

Od tej pory czas w ogóle leciał jak oszalały. Stres całkowicie ze mnie zszedł i mogłam zacząć się w pełni bawić. Prawdą jest, że z tych emocji połowy rzeczy się nie pamięta. Oglądając zdjęcia pytałam męża: „ja z nim tańczyłam?”, „co ja robiłam na dworze?” itd. Gości miałam najlepszych na świecie, wszyscy pięknie się bawili, nikt się nie upił, nie było bójek. Wszystkie sto czterdzieści osoby, jak jedna wielka rodzina szalały do białego rana. Wielką atrakcją była fotobudka, którą gorąco wszystkim polecam, choć sama w pewnym momencie miałam jej dosyć ponieważ wszyscy chcieli mieć z nami zdjęcia. Sam fotograf przyznał, że wciąż się coś działo. Bardzo napracowaliśmy się przy podziękowaniu rodzicom, dlatego byliśmy zachwyceni tym, że efekt końcowy powalił gości na kolana. Mieliśmy przygotowany zabawny film (na dole link). Pominę fakt, że początkowo komputer zawieszał się i uparł się, że go nie odpali. Orkiestra organizowała co i rusz rozmaite konkursy. Jedzenie było przepyszne. Nasz kucharz, to cudowny, młody człowiek. Zrobił samodzielnie dla nas tort, przystroił salę, a nawet nie było dla niego problemem, by dla jednej osoby zrobić bezglutenowe posiłki. W pewnym momencie na salę wjechał dzik, którego własnoręcznie upolował Przemka wujek. Szkoda, że my prawie nic nie skosztowaliśmy z powodu emocji i braku czasu.

Zabawa skończyła się o szóstej rano. Zasnęłam o 9.00, po to by po dwóch godzinach być już na nogach. Poprawiny były równie udane, co wesele. Przez cały czas czułam się jak Benny Hill nieświadomie goniąc się z mężem ku uciesze gości. On szukał mnie, ja jego, a znaleźć się nie mogliśmy. Bilans strat: jedna osoba ze złamanym palcem. Zostały mi wspomnienia i lodówka pełna weselnego jedzenia. Kiedy emocje opadły, doszłam do wniosku, że chciałabym przeżyć ten dzień jeszcze jeden i jeszcze raz…

Dziś,  miesiąc po weselu dalej słyszę same komplementy ze strony gości: idealna organizacja, smaczne jedzenie, mnóstwo atrakcji, piękna ceremonia, wesele jak z bajki i wiele pięknych słów. Jestem perfekcjonistką i wszystko musi być dla mnie idealnie. Powiem Wam, że choć nie wszystko poszło po mojej myśli, to nasz ślub był idealny. Niczego nie żałuję, bawiłam się jak nigdy w życiu, a co wycałowałam i zmacałam to moje :) Czy to zdarzenie zmieniło coś w moim życiu? Prócz tego, że o dziwo jeszcze ani razu się nie pokłóciliśmy to nie. Kocham mojego męża z każdym dniem mocniej i nie wyobrażam sobie już życia bez niego. Dziękuję Bogu również za wspaniałych ludzi, którzy zechcieli uczestniczyć w tym ważnym dla nas dniu, a tym którzy nie przyszli, mogę jedynie powiedzieć, by żałowali. Rada dla przyszłych par? Wyluzujcie! I tak nie wyjdzie w stu procentach tak jak planujecie, szkoda nerwów.

Gdyby ktoś miał ochotę zobaczyć:
Nasze podziękowanie rodzicom
Nasz skrót weselny