Sprzeczne sygnały - Kasia Bulicz-Kasprzak

Tytuł: Sprzeczne sygnały

Autor: Kasia Bulicz-Kasprzak

Wydawnictwo: Edipresse Książki

Gatunek: obyczajowa

Liczba stron: 320

Premiera: 28.02.2018 r.

Ludmiła wracając do urzędu miasta po papiery, których zapomniał jej brat, znajduje ciało Artura Musiała – znienawidzonego kolegi ojca, który w młodości ją molestował. W zasadzie jego śmierć wywołuje w niej więcej radości niż smutku. Zdezorientowana dzwoni z prośbą o pomoc do swej siostry Izy, z którą nie ma najlepszych relacji. Jedynym plusem sytuacji jest to, że mimo kłopotów, zaczynają w końcu ze sobą normalnie rozmawiać.

Niestety nie zachwyciła mnie ta książka, wręcz przeciwnie bardzo się wynudziłam. Składnia zdań jest w niej prosta jak budowa cepa. Mam wrażenie, że powieść całkowicie została pozbawiona zdań złożonych. Czekałam, aż do końca na coś, co sprawi, że spojrzę na tę powieść bardziej przychylnie, ale niestety nie znalazłam niczego.

Całość wydaje mi się bardzo chaotyczna, autorka skacze między różnymi sytuacjami, a bohaterowi są nijacy. Z całą pewnością nie zapamiętałabym ich na dłużej. Mamy tu dwie siostry, które pałają do siebie nienawiścią tylko dlatego, że wyglądają identycznie, policjantów, którzy zachowują się jak rodem wyciągnięci z „Trzynastego posterunku”, małżeństwo, które nie potrafi się ze sobą dogadać i parę innych mniej istotnych postaci. Cała intryga nie trzyma się kupy, bardzo mało miejsca zostało jej poświęcone. Autorka bardziej skupiła się na życiu Ludmiły oraz Izy – wspomnianych przeze mnie bohaterek.

Nie jest to dla mnie absolutnie żaden kryminał, raczej książka obyczajowa z wątkiem sensacyjnym. Na pierwszy plan wysuwają się problemy całej rodziny Janickich. Z biegiem śledztwa, na jaw wysuwają się skrywane przez nich „brudy”. W tle dowiedzieć się możemy również o czarnych interesach pewnego Rosjanina. Momentami miałam wrażenie, że autorka nie ma przemyślanego planu na tę książkę, a wszystko wymyśla na poczekaniu. 

Moim zdaniem, pisarka wprowadziła za dużo informacji, opisów życiorysów i tym podobnych rzeczy, które nie wnoszą niczego do książki, a jedynie zwiększają jej objętość. Dialogi również pozostawiają wiele do życzenia, wydają się płytkie.  Zauważyłam również, że historia miała być przedstawiona lekkim tonem, z poczuciem humoru, ale niestety wydaje się ono bardzo wymuszone. Zawiodłam się na tej pozycji, zwłaszcza gdy myślę o tym, że nie jest to debiut. Mały plus mogę przyznać za przyciągającą wzrok okładkę oraz zakończenie, które (co muszę przyznać) zaskoczyło mnie, ale to wszystko. 

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Edipresse Książki