List do J.

Kochany Jarku!

Nuty pozytywki zdarzeń, wśród ciszy, nieznanym cierpieniem wyrzeźbiły daleką ścieżkę zapomnianych dróg, gdzie ciężkie kolumny mroku się wznoszą. W ciszy głuchych ulic zaklęty we mgle cień kołysze drogę krzyżową mego serca, nakłada koronę cierniową z tych słów, co wyszeptały cierpienia rolę. I mrok jest tam, ze stali chłód… 

Od wielu dni zastanawiam się co dziś tu napisać. Wiem, że kiedyś pisałam częściej ale to nie znaczy, że przestałam za Tobą tęsknić. Wszystko mi Ciebie przypomina. Obieram ziemniaki i myślę o tym jak w środku nocy robiłeś mi frytki, piję herbatę która była Twoją ulubioną, trzymam w ręku listy, czytam na skypie ostatnią wiadomość od Ciebie. To już dwa lata. Tyle długich dni i tyle zdarzeń. W tym roku osiągnęłam tytuł magistra, zaręczyłam się, przeprowadziłam. Powinieneś tu być ze mną i cieszyć się moim szczęściem. Pustka. Mówi się, że czas leczy rany. To nie prawda, jedynie przyzwyczaja do bólu. Czuję jakby mi ktoś na nowo wyrwał cząstkę serca. 

Chce jeszcze raz wkurzyć się na Ciebie, po to byś złapał mnie za stopy i łaskotał aż się popłaczę. Chcę stać i czekać aż łaskawie ułożysz włosy na żel w środku nocy zanim mnie odprowadzisz do domu. Chcę usłyszeć po raz setny "Gęś, ale jak to jest" gdy czegoś nie rozumiesz. Chcę zagrać w tanki i "zgubić się w lesie". Chcę byś znów katował mnie najnowszą płytą Peji. Chcę siedzieć pod kocem i przegadać pół nocy. Chcę jechać na mecz i Ci kibicować.Chcę zadzwonić i usłyszeć Twój głos. Chcę. tak dużo chcę.

Czasami gdy przychodzisz do mnie we śnie czuję radość, że mogę Cię zobaczyć, ale to tylko ułamki sekundy, a sen mija wraz ze wschodem słońca. Zostały mi tylko zdjęcia.

Pewnego razu powiedziałeś mi, że kiedyś zamieszkasz w górach. Wtedy nie takie góry mieliśmy na myśli. Myślałam, że będzie mi smutno jeśli na prawdę to zrobisz, a ja będę widziała Cię rzadko. Co mam powiedzieć teraz, gdy nie widzę Cię wcale?

Trzymaj się Ciepło i bądź grzeczny. Niedługo znów Cię odwiedzę
Ściskam
Gąska

P.S: Przepraszam, że nie byłam na mszy, ale mam taką, a nie inną rodzinę, a przynajmniej jej część, która samolubnie nawet mnie nie poinformowała.