Obietnica Łucji - Dorota Gąsiorowska

 

Tytuł: Obietnica Łucji

Autor: Dorota Gąsiorowska

Wydawnictwo: Znak

Gatunek: Literatura współczesna

Liczba stron: 430

Rok: 2015

8/10

Dorota Gąsiorowska – czterdziestoletnia pisarka mieszkająca pod Krakowem. Pisanie od zawsze było jej pasją, dlatego w końcu zdecydowała się przesłać swoją powieść do wydawnictwa. „Obietnica Łucji” urzekła wszystkich czytelników. Autorka już pracuje nad kolejną książką.

Łucja, bohaterka debiutanckiej powieści Gąsiorowskiej jest czterdziestojednoletnią kobietą, która zapragnęła radykalnie zmienić swoje życie: począwszy od ścięcia włosów, przez zmianę pracy, aż po wyjazd z ukochanego Wrocławia na wieś. Prawdziwy dom, którego nigdy nie miała znalazła na Podkarpaciu, gdzie zatrzymała się u pani Matyldy – emerytowanej nauczycielki języka polskiego. Podjęła pracę w tamtejszej szkole i powoli zaczęła klimatyzować się w tym nowym miejscu. Los na jej drodze postawił jedenastoletnią Anię, którą opiekuje się wyłącznie umierająca matka. Bohaterka staje przed trudnym zadaniem. Ma odnaleźć ojca dziewczynki. Czy dotrzyma ostatniej obietnicy danej Ewie?

Książkę czyta się szybko i przyjemnie. Jest ona podzielona na wiele rozdziałów z czego każdy zatytułowany jest zdaniem opisującym o czym będzie kilka kolejnych kartek. Mimo swych przeszło czterystu stron nie odczuwa się obszerności, to za sprawą szerokich marginesów i wciągającej fabuły rzecz jasna. Całość opiewa w piękną szatę graficzną wręcz zachęcającą wzrokowców takich jak ja, do zajrzenia w jej głąb. Mało jest pozycji napisanych przez polskich autorów, które mogłabym gorąco polecić. „Obietnica Łucji” jest jedną z nielicznych.

„Tak bardzo była znieczulona swoim smutkiem, że nie potrafiła dostrzec go u innych. Teraz uczyła się zauważać, że każdy niósł coś na swoich barkach. Triumf lub porażkę. Życie jest piękne w całej palecie swoich barw, a my jesteśmy tu, na ziemi, aby się z nim zaprzyjaźnić stworzyć wspaniałe dzieło, a nie po to, by się z nim szarpać i oskarżać je o podsuwanie nam niewłaściwych ludzi, pakowanie nas w niewłaściwe miejsca. Całe mistrzostwo polega na tym, aby cieszyć się prostotą życia, nie zaś szukać wymyślonego ideału szczęścia, które nie istnieje.”

Powieść jest przykładem słodko-gorzkiej historii pisanej przez życie. Momentami człowiek uśmiecha się, a momentami wzrusza i zmusza do refleksji. Czytając kolejne akapity dociera do niego jak życie jest kruche. Trzeba czerpać z niego garściami jak najwięcej każdego dnia, by kiedyś nie obudzić się z żalem. Czasu jak wiadomo cofnąć się nie da. Nigdy nie wiadomo co nas czeka jutro, za miesiąc czy za rok. Książka zawiera wiele mądrych stwierdzeń i dowodów na to, że nasze egzystencja w każdej chwili może zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni. Trzeba jednak umieć odnaleźć się w każdej sytuacji.

Powieść przepełniona jest pozytywnymi bohaterami. Eleonora niczym dobry duch z boku czuwa nad Różanym Gajem. Ania swą siłą ducha i młodym pełnym zapału życiem wprowadza świeżość i radość w otaczający ją świat. Matylda niczym babcia prowadzi dom pełen ciepła i rodzinnego klimatu. Łucja natomiast jest kobietą, której nie da się nie lubić. Silna, niezależna i zdecydowana – to trzy przymiotniki jakie pierwsze przychodzą mi do głowy. Mimo swej burzliwej przeszłości nie bała się iść do przodu, nie ukryła się przed problemami i nie pozostała obojętna na cudzą krzywdę. Powieść polecam głównie żeńskiej części czytelników, niezależnie od wieku. Myślę, że w każdej z nas tkwi taka Łucja. Trzeba tylko ją obudzić by pchnęła nas do zmian na lepsze.

Wyzwania czytelnicze:
przeczytam tyle ile mam wzrostu  (łącznie: 42,9 cm na 161)
Polacy nie Gęsi 

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Znak