O tym co robie w wolnym czasie, bez czego nie wychodzę z domu i co bym zrobiła gdybym mogła cofnąć czas

Ajjj na ogół nie znajduję czasu na odpowiadanie na pytania, ale postanowiłam coś z tym zrobić. Dziewczyny się starają. wymyślają pytania, nominują, a ja zawsze zapominam. Tym razem postanowiłam to zmienić! Obiecuję poprawę! Blog Award od  Katarzyna Kat. Dziękuję Kasiu :*

W wieku pięciu lat nauczyłam się płynnie czytać i od tamtej porty czytałam wszystko co znalazło się na widoku moich oczu, ku zgrozie mojej mamy – napisy z murów także.

Wiem, że moja odpowiedź prawdopodobnie wyda Wam się banalna, ale kocham Harrego. Pierwszą część przeczytałam, gdy miałam dziesięć lat i od tamtej pory nikt nie podbił mojego serca równie mocno,

A czy musi być jakiś powód? ;) Mój blog początkowo miał zupełnie inny charakter. Były to poskładane w kupę strzępki przemyśleń: zagmatwanych, filozoficznych, nostalgicznych, niezrozumiałych dla innych. Myślę, że potrzebowałam miejsca, w którym mogłam dać upust swoim emocjom. Kiedyś chciałam usunąć wszystko do 2013  roku, ale stwierdziłam, po co?

Wiele razy myślę o tym, że chciałabym się cofnąć do czasu, gdy miałam szesnaście lat, albo do dnia, gdy zaczynałam studia. To były piękne czasy, jednak gdybym miała jedyną taką możliwość to bez zawahania cofnęłabym się do 2.11.2011 r. na dzień przed śmiercią mojego przyjaciela. Nie dałabym mu umrzeć. Czas to jedyne czego nie można zmienić. Nie chcę więc „gdybać”, co by było gdybym mogła go cofnąć.

Nie byłam. Nie kręcą mnie tego typu spotkania, na ogół odbywają się one daleko od mojego miejsca zamieszkania. Zresztą nie słyszałam o żadnym spotkaniu z moimi ulubionymi autorami w Polsce.

Różne rzeczy, głównie czytam ponieważ mam ogromne stosy książek i zaległości, ale oprócz tego lubię spotykać się ze znajomymi, co dzieje się rzadko, gdyż dwa lata temu zostawiłam wszystkich i wyprowadziłam się do obecnego mego przyszłego męża. Lubię też robić fotki i je obrabiać, co ostatnio zaniedbałam niestety. Oprócz tego lubię obejrzeć film, spacerować weekendami w miejsca, do których zabiera mnie mój P., śpiewać, rysować, gotować nowe potrawy, pisać posty i robić przegląd Waszych blogów, a przede wszystkim lubię wprowadzać w życie moje głupie pomysły.

Najchętniej sięgam po kryminały i thrillery, lubię również książki typowo kobiece, zabawne. Omijam natomiast erotyki, mdławe romanse, poradniki (za wyjątkiem fotograficznych i kulinarnych) i biografie (prócz ludzi, którzy mnie interesują). Poza tym czytam wszystkiego po trochu, choć do sci-fi też wielką miłością nie pałam.

Nic do nich nie mam, ale sama osobiście nie lubię. Może dlatego, że nie mam do nich profesjonalnego sprzętu. Czytałam je do tej pory na telefonie, albo tablecie. Mam jednak po pierwsze sentyment do książki materialnej, którą mogę dotknąć, przejrzeć, powąchać i położyć na półce, a po drugie muszę oszczędzać oczy.

Ciężko powiedzieć. Sukcesem dla mnie są  duże jak i małe rzeczy. Cieszę się zarówno z tytułu magistra, przyszłego ślubu, obecnej pracy, ale jednocześnie z wygranych w konkursach fotograficznych (oczywiście tych, gdzie jury decydowało, a nie ilość lajków)

Bez ubrania ;) Żartuję. Jeśli wychodzę gdzieś sama, to na pewno biorę klucze, portfel, dokumenty i telefon, jeśli wychodzę z narzeczonym nic z tych rzeczy potrafię nie zabrać – a on na mnie krzyczy :)

Oczywiście, że w samotności. Nie wyobrażam sobie czytać z kimś. Nie wiem co dokładnie oznacza to pytanie, bo jeśli ktoś siedziałby obok i czytał swoją książkę to nie przeszkadzało by mi to oczywiście, ale jeśli mielibyśmy czytać ją na głos na zmianę – to raczej w to nie wchodzę. Jak jeszcze mieszkałam z rodzicami lubiłam czytać mojej mamie. Ona np. robiła obiad, a ja zamęczałam ją nawet lekturami. Do dziś się śmieje ze mnie, że mówiłam jej: „skoro ja muszę to czytać, to ty tego słuchaj!”