Szczęście przy kominku - Gabriela Gargaś

Tytuł: Szczęście przy kominku

Autor: Gabriela Gargaś

Wydawnictwo: Czwarta strona

Gatunek: literatura obyczajowa

Liczba stron: 344

Premiera: 30.10.2019 r.

Przytulny, mały antykwariat pachnący aromatyczną kawą i książkami, a w nim ona, Bunia – starsza kobieta, która działa kojąco na każdego, kto pojawi się w jej skromnych progach. „Szczęście przy kominku”, to trzy historie, które łączy ze sobą ten urokliwy antykwariat. Laura i Krzysiek przechodzą ciężki okres w małżeństwie, po narodzinach córki musieli zrezygnować z podróży, które tak bardzo kochali, zaczęli się od siebie oddalać. Michał samotnie wychowuje nastoletnią córkę, która wkroczyła w nieznośny wiek. Mężczyzna nie wie, jak ma sobie z nią poradzić. Iga boi się wejść z kimś w głębsze relacje, boi się zakochać. Gdy na jej drodze pojawia się Jakub, ciężko jej jest nie ulec jego urokowi.

Dawno nie miałam co do książki tak mieszanych uczuć. Z jednej strony Gabriela Gargaś wciągnęła mnie do świata swoich bohaterów, a ich losy pochłaniałam w zawrotnym tempie, ale z drugiej strony było coś, co niestety mnie wkurzało, raziło po oczach, sprawiało, że miałam ochotę tę pozycję rzucić w kąt. Mam na myśli nadmierne zdrobnienia: „szpileczki na obcasiku”, „mamulka”, „kubulek”, ale prawdziwym hitem jest „Dziadziuś” – słowo to naliczyłam na dziewięciu stronach trzydzieści trzy razy. Dorosła kobieta idzie do lekarza i zachowuje się jak pięcioletnie dziecko, dziadziusiując jak pokręcona.

W pozycji tej znalazłam też parę absurdów. Nastolatka nie chodzi do szkoły, ponieważ musi odpocząć od dokuczających jej rówieśników. Rozumiem, że jest to problem, ale nie tędy droga. Ja też byłam w dzieciństwie prześladowana, ale nie wyobrażam sobie, żeby rodzice pozwolili mi zrobić sobie przerwę w nauce i narobić zaległości. Kolejna sprawa jest taka, że jeśli już jakaś kobieta w książce miała sztuczne paznokcie lub rzęsy, z góry wykreowana została na mało inteligentną istotę. Stereotyp goni stereotyp. Tak samo w klubie mam, wszystkie rodzicielki musiały zdrabniać słowa oraz być nudne jak flaki z olejem. Bohaterka w myślach się z nich naśmiewa, ale przez całą powieść autorka wciska wszędzie zdrobnienia, co zalatuje hipokryzją. Właśnie to mnie najbardziej irytuje w polskich książkach obyczajowych – tona lukru wylewana w nadmiarze na każdym kroku.

Podobało mi się natomiast lekkie pióro autorki, które znam już od ładnych paru lat, klimat antykwariatu, w którym prócz tego, że można napić się kawy, zjeść przepyszne ciasto i poczytać książkę, można również liczyć na rozmowę z właścicielką, która wszystkim służy dobrym słowem. Może i ta powieść jest mało świąteczna, ale chwyta za serce oraz daje do myślenia. Na plus są główni bohaterowie, którzy zostali ciekawie nakreśleni, są sympatyczni oraz mili w odbiorze.

Jeśli szukacie czegoś lekkiego, przy czym możecie na chwilę zrelaksować się i oderwać od rzeczywistości, „Szczęście przy kominku” będzie dla Was idealną pozycją. Może i nie jest to najwybitniejsza literatura, ale zła również nie jest. Jeśli przymknie się oko na niektóre niedorzeczności i liczne zdrobnienia, to  można przy niej miło spędzić czas.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję: