Sanktuarium śmierci - Dariusz Rekosz

Tytuł: Sanktuarium śmierci

Autor: Dariusz Rekosz

Gatunek: Kryminał

Wydawnictwo: Replika

Liczba stron: 200

Rok: 2014

Wydanie: II (I-2009)

Dariusz Rekosz jest urodzonym w 1970 roku pisarzem, felietonistą i twórcą słuchowisk radiowych. Pocztowo zajmował się prozą przygodowo-detyktywistyczną dla dzieci i młodzieży, a następnie komediami i kryminałami dla dorosłych. Wygrał grand prix w konkursie pt. „Kryminał gdański”. Z wykształcenia informatyk, z zamiłowania animator kultury. Twórca wielu bestselerowych pozycji.

Gdańsk. Okolice stoczni. W toalecie prywatnej pływalni zostają znalezione zwłoki nagiego mężczyzny. Ciało w makabryczny sposób pozbawione zostało oczu. Szybko okazuje się, że nie jest to jednorazowa zbrodnia, a tamtejsza policja ma do czynienia z seryjnym mordercą. Ofiary łączy ze sobą ten sam sposób okaleczenia i tajemniczy tatuaż za uchem. Jeśli chcecie dowiedzieć się co ze sobą wspólnego mają ofiary i kim jest „kolekcjoner oczu”, przeczytajcie!

Kolejny raz czytając polską powieść opisująca działania policji chce mi się śmiać. „Te pościgi, te wybuchy” – chciałoby się rzec. Patrząc na realia ojczystego kraju i brzuszystych panów funkcjonariuszy, obraz przedstawiany w podobnych książkach jest banalny i niedorzeczny. 

Według mojej opinii książka jest zbyt krótka. Wszystko dzieje się za szybko: odkrycie zbrodni, przesłuchanie, kolejna zbrodnia, przesłuchanie, kolejna zbrodnia, dochodzenie, rozwiązanie. Fabuła jest prostolinijna. Całą akcję można było znacznie bardziej rozbudować. Powieść przepełniona jest irytującymi zwrotami typu: „pakuj niuniusia”  - o zwłokach, „oczęta” – jakby opisywane były piękne oczy ponętnej blondynki, a nie wydrążone oczodoły trupa. Autor ma tendencję do zdrabniania słów, co nie wpłynęło korzystnie na treść kryminału. Nie jest to w tym wypadku ani zabawne, ani niczego nie wnosi do treści. Zdziwiły mnie nazwiska: Grodzki, Kaczyńska – jedno nazwisko jest w porządku, ale dwa kojarzące się z polityką rodzą jakieś aluzje i domysły. Zdanie: „Wyłączył telefon i wybrał numer komendy” jest wręcz niedorzeczne, powinno być raczej „rozłączył się” lub „zakończył rozmowę”. Z tego co wiem nie wyłącza się telefonu żeby do kogoś zadzwonić. Rozdziałów znalazło się w książce bardzo dużo, przy tak małej ilości stron.  Ich tytuły też mogłyby mieć ambitniejsze nazwy: „Nadkomisarz się spóźnia”, „Taśma”. Równie dobrze można było napisać: „Policjant usiadł na krześle” lub „Papier toaletowy”. Moja opinia jest bardzo krytyczna, ale jak na miłośniczkę kryminałów przystało nie mogę odpuścić niektórych rzeczy. Plusem dla mnie było to, iż nie zaobserwowałam powtórzeń, a zdania okazały się składne. Szata graficzna jest mroczna i zachęcająca do zapoznania się z treścią. Cena przystępna. Odpowiedni format. Podsumowując: Autor ma na swoim koncie wiele pozycji więc spodziewałam się czegoś lepszego. Dużą uwagę zwracam na zbrodnie. W tym wypadku pomysł mi się spodobał, choć nie było to nic nowego. Zabrakło adrenaliny, dreszczyku emocji i akcji. Polecam fanom Dariusza Rekosza.

Książkę otrzymałam do recenzji dzięki uprzejmości Wydawnictwa Replika