Jak szybko i bezboleśnie popełnić samobójstwo.

Patrząc oczami wstecz nie mogę uwierzyć, że patrząc w lustro widzę pozornie tą samą osobę jaką byłam paręnaście lat temu, a jednak coś się zmieniło. Pamiętam okres gimnazjum. Szczerze powiedziawszy nigdy go nie zapomnę. Miałam wrażenie jak gdybym trafiła do piekła. Codziennie byłam bita, poniżana, wyzywana, popychana, opluwana, moje rzeczy były wyrzucane do śmieci lub przez okno, rzucano nawet we mnie kamieniami, a dlaczego? Dlatego, że urodziłam się z jednym okiem mniejszym od drugiego. Tylko dlatego, że wyglądałam inaczej niż inni codziennie zmuszana byłam do życia w strachu i upokorzeniu. Co dzień bałam się przekraczać próg szkoły. Co dzień po kryjomu płakałam. Byłam zakompleksioną szarą myszką, która czuła ulgę przekraczając bezpieczny próg domu. Wtedy wiadomo pojawiały się różne myśli typu "dlaczego ja w ogóle żyje?", "czy nie lepiej by było gdybym się nie urodziła?" Nagle jednak nadeszło lato, przyszło słońce, odebrałam świadectwo i poszłam do liceum. Poznałam nowych ludzi, odcięłam się od przeszłości, stałam się wesoła i otwarta. Będąc już na studiach ludzie poznali mnie z zupełnie innej strony. Szczerze powiedziawszy zatarł mi się obraz dawnej mnie, nie chcę jej pamiętać. 

W swoim życiu przeżyłam wiele ciężkich chwil. Jednak najcięższą próbę zafundowało mi życie dokładnie 1307 dni temu. Zmarł mój przyjaciel, a ja nie mogłam poradzić sobie z jego odejściem. Pierwsze miesiące po jego śmierci pamiętam jak przez mgłę. Nie potrafię opisać tego co wtedy czułam. Miał niecałe 23 lata. To nie jest wiek do umierania! Miał plany, marzenia, dziewczynę z którą wiązał przyszłość. I nagle..nie ma go. Niedługo biorę ślub, miał być moim świadkiem. Miał kibicować mi, być gdy broniłam tytułu magistra, miał mnie odwiedzać po mojej przeprowadzce - nie zdążył. Już na zawszę będę czuła jakby ktoś zabrał mi cząstkę siebie. Moja wiara została poważnie zachwiana. Między innymi [TU] i [TU] można przeczytać co napisałam w pierwszych dniach po jego śmierci. 

Jednak okazało się, że jestem silniejsza niż mi się wydaje. Trudny okres pomogli mi przejść przyjaciele, rodzice, narzeczony. Jednak był takie momenty, gdy czułam się kompletnie sama, a wtedy pomógł mi blog.

A czy Ty....

...naprawdę chcesz to zrobić? Czy znalazłeś się na moim blogu szukając w googlach kompilacji słów mających pomóc odnaleźć Ci łatwy sposób na odejście z tego świata? Czy nie lepiej stawić czoła swoim problemom? Pamiętaj! Z każdej sytuacji jest jakieś wyjście! Nie ma problemów, których nie da się rozwiązać! Zastanów się, Ty odważysz się, zrobisz ten samolubny (tak, samolubny!) krok, a co zrobią Twoi najbliżsi? To nie będzie chwilowy płacz. Wydrzesz komuś kawałek serca. Czy na prawdę chcesz by Twoja mama, dziecko, brat czy ktokolwiek inny do końca życia nie mógł wybaczyć sobie, że nie dostrzegł Twojego problemu? Rozmawiaj! Mów o tym co Cię boli. Jeśli nie chcesz się zwierzać znajomym, jest wiele miejsc w których możesz się uzewnętrznić, są telefony zaufania, są fora, blogi. Porozmawiaj z nauczycielem, mamą, internetowym kolegą. Możesz napisać nawet do mnie (gaska-89@o2.pl) Tylko nie odbieraj sobie tego co masz najcenniejsze - życia.

Nie znam Cię, nie znam Twoich problemów, ale wiem kim jesteś. Jesteś tylko człowiekiem. Masz prawo się potknąć, masz prawo się pomylić, masz prawo się zagubić, masz prawo kochać kogo chcesz, masz prawo prosić o pomoc, masz prawo by być sobą!

Pamiętaj, że jeśli jesteś ofiarą gwałtu, agresji, przemocy - to nie Twoja wina, nie masz się czego wstydzić!

Nie jesteś sam. Wszyscy mamy problemy. Jedni większe, jedni mniejsze, a gdzieś na świecie jest ktoś kto ma taki sam problem jak Ty.

Psycholodzy, psychiatrzy pomagają - to lekarze tacy sami jak inni. Idąc do okulisty czy pediatry nie wstydzisz się prawda? Nie masz więc powodu by się krępować.

 Zasługujesz na wszystko co najlepsze - na miłość, na przyjaźń, a przede wszystkim na szacunek.

Przeszliśmy w życiu sporo, ale damy radę, co nie? 

Jesteś wyjątkowy i niepowtarzalny!

Jestem z Tobą!

 

116 123 – Telefon zaufania dla osób dorosłych w kryzysie emocjonalnym
22 425 98 48 – Telefoniczna pierwsza pomoc psychologiczna
116 111 – Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży
801 120 002 – Ogólnopolski telefon dla ofiar przemocy w rodzinie „Niebieska Linia”
800 112 800 – „Telefon Nadziei” dla kobiet w ciąży i matek w trudnej sytuacji życiowej