Przerwana lekcja muzyki - Susanna Kaysen

 

Tytuł: Przerwana lekcja muzyki

Autor: Susanna Kaysen

Wydawnictwo: Replika 

Gatunek: Literatura faktu

Liczba stron: 224

Premiera: 20.05.2015 r.

7/10

 

Susanna Kaysen jest byłą pacjentką szpitala psychiatrycznego McLean, w którym przebywała przez okres niespełna dwóch lat. Napisała trzy powieści. „Pierwsza lekcja muzyki” powstała po tym jak autorka przeanalizowała swoją kartotekę z okresu kiedy przebywała na oddziale. Zdiagnozowane zostało u niej zaburzenie osobowości. W 1999 roku powstał film o tym samym tytule.

Tematyka, która została poruszona w książce jest trudna. Tym bardziej daje do myślenia, gdyż jest oparta na faktach i stanowi biografię pani Kaysen. Bohaterka – osiemnastoletnia wówczas Susanna, próbowała zabić się, łykając pięćdziesiąt tabletek aspiryny. Tak naprawdę chciała tylko zdusić część siebie, która wciąż jej kazała zastanawiać się nad tym czy warto żyć czy może lepiej odejść. Odratowana trafia do szpitala, gdzie poznaje dziewczyny o barwnych charakterach i różnych schorzeniach: kleptomankę Giorgine, molestowaną i uzależnioną od środków przeczyszczających Daisy, uratowaną przed samospaleniem Polly oraz socjopatkę Lisę. Początki jej pobytu bywają trudne, gdyż musi nauczyć się żyć w nowym miejscu. Miejscu, gdzie bycie wzorową pacjentką nie jest mile widziane, gdzie pielęgniarki przymykają oko na niektóre występki i gdzie kwitnie nielegalny handel.

Powieść czyta się szybo. Ma mało stron, bo niewiele ponad dwieście, do tego dużą czcionkę i szeroką interlinię. Spokojnie można uznać ją za lekturę na jeden wieczór. Wspomnienia po niej zostają jednak na pewno na dużo dłużej. Tak jak wcześniej napisałam tematyka jest trudna. Czytając zaczęłam doceniać to co mam, to że jestem silna mimo niepowodzeń i przykrości jakie w życiu mnie spotkały. Zdrowie  jest najważniejsze, zarówno fizyczne jak i psychiczne. Nikt z nas nie chciałby trafić w miejsce w którym przebywała autorka. Przeczytałam już kilka książek opartych na faktach o podobnej tematyce i mam wrażenie, że w miejscach tych zamiast leczyć, jeszcze bardziej pogłębiane są ludzkie schorzenia. Chyba każdy spotkał kiedyś w bliższym lub dalszym otoczeniu osobę chorą psychicznie, może w mniejszym, może w większym stopniu, być może była to osoba z depresją, schizofrenią lub człowiek usiłujący się zabić. Co czujecie patrząc na taką osobę? Ja czuję smutek i żal. Taki widok chwyta mnie za serce i wykręca je jak ścierkę kuchenną po wytarciu blatu. Jestem strasznie wrażliwa na ludzką krzywdę i łzy, chciałabym bardzo pomóc, ale nie umiem. Polecam pozycję czytelnikom, którzy chętnie porozmyślają nad światem i życiem oraz tym którzy lubią biografie, literaturę faktu i szpitalną otoczkę. 

Wyzwania czytelnicze:

Przeczytam tyle ile mam wzrostu (łącznie 125 cm i 6 mm na 161cm)

Za egemplarz recenzencki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Replika