Na jej rozkazy - A.M. Chaudiere, A. Caligo

Tytuł: Na jej rozkazy

Autor: A.M. Chaudiere, A. Caligo

Wydawnictwo: Czarna Kawa

Gatunek: erotyk/obyczajowa

Liczba stron: 272

Premiera: 30.10.2016

Tom I / Seria: Trylogia Różana

„Na jej rozkazy” zasługuje na swego rodzaju rozgłos, ponieważ trzeba przyznać, że na rynku wydawniczym brakuje takich książek. Wszystkie erotyki z jakimi się do tej pory spotkałam dotyczyły par heteroseksualnych. Nie oczekiwałam po niej jednak zbyt wiele ponieważ nie lubię tego gatunku, erotyki śmieszą mnie i nudzą. Zbliżenia seksualne są zawsze przerysowane i wyolbrzymione, bohaterzy wręcz niezłomni, a cała otoczka mało realna. Byłam ciekawa jak wyglądać będzie romans dwóch kobiet. Tak jak się spodziewałam, wygląda to zupełnie tak samo jak w tradycyjnych erotykach, z tą różnicą, że zamiast mężczyzny i kobiety mamy tu dwie przedstawicielki tej samej płci.

Postanowiłam nie oceniać książki pod kątem moich upodobań literackich, ponieważ to, że nie lubię danego gatunku nie oznacza, że powieść jest zła. To tak jakby miłośnikom motoryzacji kazać zająć się szydełkowaniem. Muszę jednak zauważyć, że wyłapałam sporo błędów. Pozycja ta nie do końca jest dopracowana i zdecydowanie więcej w niej obyczajówki niż samego erotyku. Występuje w niej dużo rozległych opisów, niekoniecznie wnoszących coś do treści. Za dużo jest też powtórzeń. Każdy akapit w rozdziale potrafi zaczynać się od: „Rose zamknęła drzwi”, „Rose ukryła twarz”, „Rose wtała wcześniej”, „Rose uniosła wzrok” – tak jakby czytelnik nie zorientował się, że jest to fragment właśnie o tej bohaterce.  Blurb na tylnej części okładki jak na mój gust został wyolbrzymiony. Jak można się domyślić, nie lubię „50 twarzy Greya” jednak porównanie „Na jej rozkazy” do światowego bestsellera jest odważnym krokiem. W książce nie spodobało mi się również jak zostali przedstawieni mężczyźni, tak jakby byli największym złem wcielonym odpowiedzialnym za to, że bohaterki postanowiły zostać lesbijkami. Z całej powieści najbardziej zapadło mi w pamięci zdanie „Zaczynała od facetów, bo przecież nie można stwierdzić, że woli się kobiety, nie spróbowawszy drugiej opcji”. To znaczy, że jeśli ja nie próbowałam związku z kobietą, to tak naprawdę nie mogę być pewna, że nie jestem lesbijką? Nie wiedziałam, że książka została napisana przez Polki. Zmyliły mnie obco brzmiące nazwiska. Przez cały czas wyczuwałam jednak, że mam do czynienia z rodzimymi pisarkami, co okazało się trafnym przypuszczeniem. 

W erotykach zawsze przewidywalne jest to, że istnieje strona dominująca i uległa. Pierwsza jest oczywiście silna, zdecydowana, druga zaś delikatna, niepewna, pokorna. Tak było i tym razem. Rose Lewis – jest niezależną, bogatą panią prezes dobrze prosperującej firmy, Fanny natomiast zdaje być się zagubioną, młodą kobietą, która poszukuje samej siebie. Ma kolorowe włosy oraz mnóstwo tatuaży i kolczyków, tak jakby przez swój wygląd chciała wyrazić swój bunt, tylko tak naprawdę nie wiadomo przeciwko czemu miałby być on skierowany. Zastanawiam się nawet czy jej postać nie jest inspirowana Fanny Hill – bohaterką powieści erotycznej Johna Clelanda z 1748 roku.

Wracając do zbliżeń. Czytelnik musi czekać na nie, aż do połowy książki. Oczywiście bohaterki przeżywają orgazm za orgazmem, jak to w takich pozycjach bywa. Dobrze, że mają sztucznego penisa, bo prawdziwy mógłby tego nie wytrzymać.

Uważam, że książka jest dość kontrowersyjną powieścią, przeznaczoną nie tylko dla kobiet homoseksualnych. Zastanawiam się jakby natomiast została odebrana książka o parze gejów. Mam nadzieję, że kolejny tom „Trylogii Różanej” będzie bardziej dopracowany i tego właśnie życzę autorkom. Póki co nie miałam ani wypieków na twarzy, ani drżących rąk. Wciąż czekam na erotyk, który mnie zwali z nóg.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czarna Kawa