Dalej liczy się to co jest na zawsze....

Byłam dziś na cmentarzu. Nikomu z Was tego nie życzę..nawet najgorszemu wrogowi. Serce mi pęka, że nie mogę pójść do Jarka z falaszką i śmiać się, że jest starą dupą, w końcu był ode mnie 9 m-cy starszy. Jedynę co mogłam zrobić to zapalić znicz. Za trzy dni kończyłby 23 lata. Stanęłam nad jego grobem i uleciało mi wszystko co chciałam mu powiedzieć. Pomyślałąm tylko "brakuje mi Ciebie, wszystkim nam Ciebie brakuje". Myślałam, że będę silna ale do oczu znów napłynęły łzy. To jest silniejsze ode mnie. W sercu mam otwartą ranę która czasem boli tak jakby ktoś polewał ją spirytusem. Ciężko mi było opuścić to miejsce. Jedynie dzięki obecności Przemka to wszystko wydawało się trochę łatwiejsze. Gdyby nie on pewnie stałabym tam na tym mrozie do wieczora wpatrując się w jego imie i nazwisko na maleńkiej tabliczce otoczonej kwatami i kolorowymi zniczami.

Idąc ulicą prowadzącą do jego domu zostaje mi tylko skręcenie do kościoła i modlitwa za niego.  Do  kościoła nieopodal którego siadaliśmy na przełajach na kamieniach pijąc piwo lub szampana, śmiejąc się i rozmawiając zarówno o dobrych jak i złych chwilach. 

Na prawdę ciężko sie pogodzić z odejściem kogoś kogo sę kochało, wiedząc, że on nigdy nie wróci.  Ciężko jest pisać o nim w czasie przeszłym. Ciężko uśmiechać się do wspomień wiedząc, że nie mamy przed sobą innych wspólnych chwil. 

Wierzę, że Bóg ma go w opiece, wierzę że mnie również ma mimo chwil zwątpienia.

Minęło półtora miesiąca. Znów założyłam krzyżyk z którym niegdyś się nie rozstawałam.

Słupsk nocą....Ciężko wracać tu gdzie Ciebie już nie ma.
na zawsze w moim sercu Leonku.