Sil­ny ten kto pow­strzy­ma mowe milczeniem.

Wiatr wieje, mało okien nie powybija. Siedzę wtulona w koc i rozpoczynam czytać kolejną książkę. Czas mija szybko, a ja jak zwykle nie potrafię zanim nadążyć. Minęło sporo czasu od moich ostatnich przemyśleń. Od dawna blog stał się miejscem dodawania nowych przepisów, bezliku zdjęć które od zawsze były moją pasją i recenzji z rzadka pisanych w przypływach weny. Gdzie się podziała Martyna, która tak łatwo sklejała słowa do kupy. Gdzie Martyna która rysowała, wyrywając z brulionu kartkę za kartką. Nie pamiętam kiedy ostatnio trzymałam w ręku ołówek. 

Internet - maszyna doszczętnie niszcząca resztkę człowieczeństwa. Bezlitośnie połykająca czas, który można było poświęcić na coś innego. Portale społecznościowe, seriale, gry. A przecież można by zamiast wirtualnej rozmowy umówić się na kawę, pójść na spacer, poczytać książkę. Ze wszystkich miejsc w wirtualnym świecie ten blog jest moim ulubionym. Jest moim fragmentem rzeczywistości, miejscem chaotycznych przemyśleń i wyrwanych myśli. 

Jest dobrze, choć zawsze by mogłoby być lepiej. Nadmiar uczuć, wielkie milczenie i chęć wyrażenia tysiąca słów, lecz słów brak. Tęsknota, za osobą, którą przyjdzie mi po raz kolejny odwiedzić w małej miejscowości pod Lęborkiem. Zapalę świeczkę, usiądę na małej ławeczce i zapytam się co słychać. Nie uzyskawszy odpowiedzi posiedzę chwilę w milczeniu, obejrzę się za siebie i ruszę w dalszą drogę.

Zaczynam dostrzegać małe rzeczy i doceniać to co mam. Zamiast użalać się nad sobą próbuję podnieść głowę i iść do przodu. Nie ma problemów, którym nie możemy stawić czoła. Każda mgła kiedyś opadnie. To od nas zależy co za nią ujrzymy.