Nie waż się! - Jolanta Czarkwiani

 

Tytuł: Nie waż się

Autorka: Jolanta Czarkwiani

Wydawnictwo: Black publishing

Gatunek: obyczajowa

Liczba stron: 318

Premiera: 18.03.2015

9/10

Jolanta Czarkwini jest pięćdziesięcioczteroletnią pisarką, która z zawodu jest lekarzem. Mieszka w Warszawie wraz z dwiema córkami. Uwielbia podróże, książki, filmy i całonocne rozmowy z przyjaciółmi. 

„Nie waż się!” opowiada losy dwóch przyjaciółek. Brygida – tłumaczka zakochana w kulturze Japonii przez wiele nie zauważała niepokojących objawów choroby u najbliżej jej osoby, jaką jest dla niej Agata – samotna matka, pnący się po szczeblach kariery na szczyt dyrektor finansowy międzynarodowej korporacji. Wspólne weekendy, godzinne rozmowy, babskie sprawy. Chciałoby się rzec „czysta sielanka”, jednak bańka mydlana pęka, gdy na jaw wychodzi, że Agata jest chora na anoreksję. Brygida próbuje stawić czoło potworowi, który wyniszcza ciało i umysł jej przyjaciółki, jednak walka nie będzie łatwa zwłaszcza, że sama musi uporać się z demonem przeszłości. Jeśli chcecie się dowiedzieć kto wygra tę bitwę, koniecznie sięgnijcie po książkę.

Większość ludzi zna tę straszną chorobę jaką jest anoreksja z telewizji, internetu i mediów, ale tak naprawdę tylko ci, którzy zetknęli się z nią osobiście: byli chorzy lub widzieli jak ich bliscy nikną w oczach, wiedzą do czego jest zdolna. Ludziom łatwo jest powiedzieć: „Niech zacznie jeść normalnie, przybierze na wadze i wszystko wróci do normy”. W praktyce nie jest to takie proste, gdyż problem tkwi nie w ciele lecz umyśle chorego. Wyparcie, ciągłe kłamstwa, wyimaginowane problemy, tajemnice – wszystko po to by nie zjeść kanapki. Serce mi ścisnęło, gdy czytałam o nieudolnych próbach „nawrócenia” przyjaciółki przez główną bohaterkę.

Narratorka, która jest jednocześnie jedną z głównych bohaterek zwraca się bezpośrednio do czytelników. Człowiek ma uczucie, jak gdyby czytał list od przyjaciółki. Fabuła jest wyznaniem wielkich sekretów, nie tylko głównego, jakim jest anoreksja. To co w książce spodobało mi się najbardziej to to, że autorka potrafiła w sposób dobitny i dosadny przedstawić negatywne emocje, frustrację, złość bez użycia zbędnych wulgaryzmów i prymitywnych słów. Podobał mi się również sposób w jaki opisana została całą historia. Mimo poważnego i będącego coraz częściej na porządku dziennym problemu wielu młodych ludzi, Pani Czarkwiani potrafiła między zdaniami wpleść inteligentny sarkazm oraz poczucie humoru. Po raz kolejny zetknęłam się z obrazem silnej kobiety. Z zapartym tchem śledziłam poczynania Brygidy, mając nadzieję na szczęśliwe zakończenie.

Już dawno nie podobała mi się tak książka z gatunku powieści obyczajowej. Czytałam ją wszędzie, gdzie tylko mogłam i muszę szczerze przyznać, że złapała mnie za serce i ścisnęła z całych sił. Bardzo polecam ją wszystkim, a zwłaszcza młodym dziewczynom. Być może potraktują ją jako swoistą przestrogę przed anoreksją. Chętnie sięgnę po kolejne dzieła autorki ponieważ według mnie ma ona talent.

Wyzwania czytelnicze:
przeczytam tyle ile mam wzrostu  (łącznie: 69,6 cm na 161)
Polacy nie gęsi

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję portalowi Interia360