Ślad po złamanych skrzydłach - Sejal Badani

Tytuł: Ślad po złamanych skrzydłach

Autor: Sejal Badani

Wydawnictwo: Kobiece

Gatunek: obyczajowa

Liczba stron: 488

Premiera: 20.09.2017

„Ślad po złamanych sercach” opisuje losy czterech kobiet: matki i trzech córek, każda z nich jest inna, ale łączy je jedno: Brent – ojciec i mąż tyran. Sonya nie wytrzymuje nieustannych ciosów oraz wyzwisk ze strony ojca i ucieka. Podróżując po świecie, spełnia się w zawodzie fotografa. Dla Marin całym światem jest jej nastoletnia córka, kiedy zauważa, że ktoś jej sprawia krzywdę, jej wspomnienia wracają z podwójną mocą. Trisha jako jedyna nie zaznała gniewu ojca, mimo że cierpiała, gdy była światkiem złości ojca, nigdy nie zaznała tego, czego jej siostry i matka. Renee obwinia się za to, że nigdy nie stanęła w obronie córek. Wszystkie spotykają się nad szpitalnym łóżkiem, w którym leży w śpiączce ich oprawca. Czy modlą się o to, by się wybudził?

Ofiary przemocy bardzo często doszukują się swojej winy, mimo iż absolutnie nie ponoszą odpowiedzialności za czyjeś czyny. Nawet jeśli rozzłościły drugą osobę, nie ma ona prawa podnieść ręki. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że najczęściej osobą wyrządzającą krzywdę jest ktoś bliski. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego pokrzywdzeni nie szukają pomocy u innych, wstydzą się, próbują zataić przykry sekret, ale po części je rozumiem, sama w okresie nastoletnim, nie przyznałam się rodzicom, że w szkole dzieje się coś złego, choć każdy dzień gimnazjum był dla mnie torturą. Niektórzy nie zdają sobie sprawy, że przemoc psychiczna idzie na równi z przemocą fizyczną.

„Ślad po złamanych skrzydłach” to bardzo ciekawa, ale również wstrząsająca lektura. Wzrusza, daje do myślenia, a nawet przeraża. Rozdziały podzielone zostały czworako, każda z bohaterek ma udział w tworzeniu historii i przedstawieniu złych wspomnień ze swej perspektywy. Nieco dziwnym zabiegiem było dla mnie to, że część rozdziałów miała narrację pierwszoosobową, a pozostała trzecioosobową, ale z czasem się do tego przyzwyczaiłam.

Jeśli miałabym wybrać ulubioną postać, to zdecydowanie byłaby to Sonya, nie dlatego, że tak jak ja pasjonuje się fotografią, ale dlatego, że udało jej się odciąć od domu będącego dla niej piekłem i nareszcie być wolną. Tak naprawdę, mimo iż bohaterki były uległe i zgadzały się na pomiatanie sobą, to wyrosły na silne kobiety czym wzbudziły mój respekt.

Zakończenie mnie zaskoczyło i nawet wycisnęło łzę, teraz na kilka godzin po skończeniu lektury, wciąż o nim myślę. Wiem, że nie była to prawdziwa historia, ale mimo wszystko mam też świadomość, że tak naprawdę nie wiemy, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami i czy uśmiechnięci na co dzień ludzie, nie skrywają takich samych rodzinnych sekretów.

Książka jest ciekawa, ale lekko przegadana, nie czytało mi się jej szybko. Zawiera dużo opisów, co samo w sobie nie jest złe, ale momentami miałam wrażenie, że autorka na siłę między istotne rzeczy, wkomponowała tak zwane zapychacze. Może odniosłam takie wrażenie, gdyż akcja nie jest zbytnio rozbudowana, raczej cały czas toczy się w jednostajnym tempie. Mimo wszystko uważam, że pozycja ta jest interesująca i warta uwagi.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu