Były sobie świnki trzy - Olga Rudnicka

Autor: Olga Rudnicka

Tytuł: Były sobie świnki trzy

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Gatunek: kryminał

Liczba stron: 360

Premiera: 15.03.2016

Beztroska, miliony na koncie, spa, bankiety, drogie ciuchy czego więcej może chcieć od życia kobieta? Rodziny? Kochającego męża? A co jeśli jej druga połowa jest zwykłym draniem? Jolanta, Kamelia i Marta znajdują się właśnie w takiej sytuacji. Ich mężowie zupełnie się z nimi nie liczą, mając je za głupie kwoki, a one tkwią przy nich ze względu na łączącą ich intercyzę. Pewnego dnia pod wpływem alkoholu postanawiają zostać bogatymi wdowami, jednak przeprowadzenie zbrodni doskonałej nie jest tak proste, jak mogłoby się wydawać.

Bezapelacyjnie sposób w jaki małżonkowie traktowali swoje żony wskazuje na to, że są zwykłymi bydlakami. Czy zasługują jednak na pozbawienie ich życia? Nie dostali oni nawet drugiej szansy, ani możliwości obrony, przed podjęciem przez kobiety niepisanej umowy. Czy można spokojne żyć ze zbrodnią na sumieniu i wzbogacić się na pracy innej osoby?

Przy lekturze tej książki bawiłam się wyśmienicie! Doskonale uknuty spisek, dopasowane do siebie elementy układanki, niebanalne bohaterki i stonowane poczucie humoru wkomponowane w fabułę. To moje pierwsze spotkanie z twórczością Olgi Rudnickiej, ale już teraz mam ochotę zamówić kolejne jej dzieła.

Główne bohaterki tak naprawdę są czarnymi charakterami, ale nie da się ich nie lubić. Marta jest głupiutka i zachowuje się jak stereotypowa blondynka. Kamelia jest wredna, a jedyne na czym jej zależy to zabicie jej małżonka w pierwszej kolejności. Jolanta zdaje się być najbardziej opanowana i trzyma w ryzach dwie przyjaciółki. Razem tworzą mieszankę wybuchową. Czytając „Były sobie świnki trzy” dochodzi się do jednego wniosku: nie warto zadzierać z wkurzoną kobietą!

Styl autorki nieco przypominał mi moją ulubioną pisarkę, Sophie Kinsella oraz pisarki takie jak Monika Szwaja, Joanna Chmielewska, Katarzyna Łochowska czy Joanna Szarańska, z tym, że proza Olgi Rudnickiej jest zdecydowanie nieco poważniejsza, mimo całego komizmu sytuacji. Wszystkie wymienione przeze mnie prozaiczki łączy lekkie pióro, stąd wspomniane przeze mnie podobieństwo.

Nieprzewidywalność bohaterek sprawia, że książkę czyta się z zapartym tchem. Tak naprawdę niewiadomo, co jeszcze przyjdzie im do głowy, więc zostaje nam tylko rozdziawić buzię nad groteskowością powieści i czekać na finał, który jest prawdziwą wisienką na torcie. Komedia pomyłek wciąga do tego stopnia, że dochodząc do ostatniej strony, chce się więcej i więcej.

Historia rodem z „Gotowych na wszystko”. Spodoba się na pewno osobom lubiącym kryminały pisane w lekkim, zabawnym stylu. Ja polecam Wam ją serdecznie.