Zanim zapomnę - Iwona Wilmowska

Tytuł: Zanim zapomnę

Autor: Iwona wilmowska

Wydawnictwo: Replika

Gatunek: kryminał

Liczba stron: 368

Premiera: 28.03.2017

Agata przez przypadek staje się świadkiem zbrodni. Nieopodal biura, w którym pracuje, dochodzi do tragedii. Na pasach ginie kobieta, która zmierzała do owej placówki.  Zdarzenie to można by nazwać wypadkiem, ale czy ktoś przez przypadek może zatrzymać się na pasach, potrącić pieszego, cofnąć się, przejechać po jego twarzy i zbiec z miejsca zajścia? Bohaterka zostaje wplątana w serię zdarzeń i mimowolnie bierze udział w śledztwie.

Tajemnicza okładka i blurb na jej tyle zapowiadają wciągający kryminał, niestety książkę tę nazwałabym raczej obyczajówką z nutą sensacji. Więcej rzeczy kręci się wokół życia Agaty i jej chłopaka niż zmarłej kobiety. Tak naprawdę można by przeczytać tylko początek i końcówkę, a cały środek sobie darować. Kolejną rzeczą, która od zawsze w tego typu powieściach doprowadza mnie do szału są zdrobnienia: „Jacula”, „Lideczka” itd. Kiedy je czytam, nie biorę takiej pozycji zbyt poważnie, a jestem wielką miłośniczką kryminałów. Być może moim problemem jest to, że przeczytałam ich w swoim życiu zbyt wiele i ciężko mnie zaskoczyć?

Powieść czyta się szybko, jest krótka, więc zdecydowanie można ją przeczytać w jeden wieczór. Mimo, że jako kryminał w moich oczach wypadła słabo, to w ogólnym rozrachunku całkiem mi się podobała. Na plus zasługuje zakończenie oraz element zaskoczenia, nie wytypowałam odpowiedniego mordercy i hipotezy. Cieszę się z tego bardzo, ponieważ książka nie jest przewidywalna. Plus za tytuł! Długo zastanawiałam się z czym jest związany.

Główna bohaterka jest sympatyczna. Niektórzy mogli się już z nią spotkać podczas lektury „Tajemnic Leokadii”. Lubię takie wścibskie, inteligentne, nieprzesadzone postacie. Wprowadzają w fabułę ciekawą nutę, zawsze bardziej przychylnie patrzę na „prywatne” śledztwo niźli policyjne. Nieźle wypadł również jej chłopak „Kermit”. Razem stworzyli oddział detektywistyczny, któremu niedorównana nawet dochodzeniówka.

Szkoda, że akcja nie potoczyła się bardziej ekspresyjnie, zabrakło mi napięcia towarzyszącego do ostatniej strony. Zamiast opisów wątków pobocznych można by bardziej skupić się na samej zbrodni, mordercy i ofierze. Niemniej jednak polecam tę pozycję, ponieważ choć po jej lekturze nie byłam w stu procentach usatysfakcjonowana, to dałam się wciągnąć i zaskoczyć, a to już coś czego nie dokonało wiele innych książek.

Iwona Wilmowska zadebiutowała w 2012 roku powieścią pod tytułem „Pogromcy Nudy”. Myślę, że w niedalekim czasie sięgnę i po te pozycję. Autorka musi być bardzo ciekawą osobą: gra na ukulele, jest matką dwóch córek oraz skończyła psychologie społeczną.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Replika