Jutro, jutro i znó jutro - Gabrielle Zevin

 

Tytuł: Jutro, jutro i znów jutro

Autor: Gabrielle Zevin

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Gatunek: literatura piękna

Liczba stron: 512

Premiera: 28.03.2023 r.

 

Sam i Sadie poznali się w dzieciństwie, kiedy on trafił do wypadku z problemami nogą do szpitala, a ona odwiedzała swoją chorą na raka siostrę. Od początku połączyła ich pasja, którą było granie w gry. Niestety zdarzyło się coś, co rozdzieliło ich na lata, lecz los ponownie skrzyżował ich drogi, przez co mieli okazję zaprzyjaźnić się na nowo i stać się partnerami biznesowymi. Co wyniknie z tej znajomości?

Mam mocno mieszane uczucia, co do tej książki. Z jednej strony podobała mi się relacja między trzema głównymi postaciami, ich wzloty i upadki, lecz z drugiej strony czułam się nieco zmęczona. Uważam, że pięćset stron, to za dużo, jak na tę historię. Spokojnie mogłaby się zmieścić w trzystu pięćdziesięciu. Jest w niej za dużo zapychaczy, długich opisów, zbędnych wydarzeń. Do tego tematyka gier raczej nie jest zbyt ciekawym tematem dla osób, które się nie interesują nimi. Sam pomysł na fabułę jest ok, ale proces tworzenia gier już nie koniecznie.

Bardziej mi ta powieść pasuje do literatury młodzieżowej, niż pięknej, choć w pewnym momencie nasi bohaterowie dorastają, tworzą, zarabiają, zawierają nowe znajomości, ale gdzieś tam w moim odczuciu bije od nich infantylizm. Najbardziej drażniły mnie kłótnie o totalnie nieistotne rzeczy, choć jak wiadomo i tak bywa przyjaźni. Sam i Sadi są jak dwa żywioły, które z jednej strony budują, a z drugiej wyniszczają się nawzajem. Na szczęście jest ktoś trzeci, ich przyjaciel Marx, który łagodzi wszystkie konflikty. Jest to postać, której dosłownie nie da się nie lubić.

Zupełnie nie miałam pomysłu, jak ta książka może się zakończyć, podczas lektury miałam w głowie, by w końcu już do tego doszło, gdyż myślałam, że nie zniosę kolejnych kłótni i dramatów. Na sam koniec wkradło się zbyt dużo chaosu. Ostatecznie zupełnie nie podobało mi się to, co autorka przygotowała dla czytelnika, wręcz poczułam się zdenerwowana, ale może takie właśnie było jej założenie? Wywołać emocje? Jeśli tak, to na sam koniec jej się to udało.

Uważam, że książka nie zasługuje na najniższą notę, lecz na najwyższą też nie. Według mnie plasuje się na środkowej półce. Było czasami ciekawie, czasami nudno oraz melodramatycznie i raczej jest to dla mnie powieść, która nie zostanie w mojej pamięci na długo.

Post powstał przy współpracy z: