Harry Potter i przeklęte dziecko - J.K. Rowling, J. Thorne, J. Tiffany

Tytuł: Harry Potter i przeklęte dziecko

Autor: J.K. Rowling, J. Thorne, J. Tiffany

Wydawnictwo: Media Rodzina

Gatunek: Fantastyka, literatura młodzieżowa

Liczba stron: 568

Premiera: 22.10.2016

Miałam nie pisać nic na temat najnowszej części Harrego Pottera, ale jednak napiszę. Mam wrażenie, że ludzie oczekują od tej pozycji Bóg wie czego. Na portalach czytelniczych odnajduję komentarze typu: „strata czasu, to  już nie to samo”, „Rowling mówiła, że siódma część będzie ostatnią, więc po co wydała kolejną książkę”, „niewypał” i do tego fala ogłoszeń z propozycją jej sprzedaży. Ja od razu wiedziałam, że „Przeklętego dziecka” nie można porównywać z całym dotychczasowym cyklem. Harry Potter, od kiedy w wieku dziesięciu lat przeczytałam „Kamień filozoficzny” stał się moją miłością. Niestety ten czas się już skończył, tak jak Harry skończył szkołę i choć zawszę mogę do niego wrócić, to choćby powstało sto tysięcy nowych części, nigdy nie dorównają one tym siedmiu książkom.

Po pierwsze w gwoli wyjaśnienia, „Przeklęte dziecko” jest scenariuszem wydanym w formie książki i taką formę czytelnik otrzymuje w najnowszej części. Już sama kompozycja wskazuje na to, że nie powinno się jej porównywać z poprzednimi powieściami. Po drugie Harry już nie jest głównym bohaterem, a na pierwszy plan wysuwa się jego syn – Albus  Po trzecie scenariusza nie napisała J.K. Rowling (o czym wiele osób nie wie). Pomysły były jej, ale na papier przelał je ktoś inny.

Najgorsze jest to, że książkę czyta się bardzo szybko, dosłownie godzina i już jej nie ma. Próbowałam dawkować ją sobie jak narkoman heroinę, ale i tak wiadomo było, że wreszcie nastanie koniec. Chyba zawsze będzie mi za mało Harrego Pottera, bez względu na to ile by nie było części i stron.
W książce nie znajdziecie przydługich opisów, w zamian nich otrzymacie dialogi, jak na scenariusz przystało. Momentami łatwo się pogubić do kogo należy dana kwestia, ale wystarczy się dostatecznie skupić, by nie zgubić się w gąszczu wypowiedzi.

Nie jest jednak tak, że nie mam żadnych zastrzeżeń. Zabrakło mi magii, która towarzyszyła trójce rezolutnych przyjaciół. Miło było na moment przenieść się do Hogwartu, ale te chwile trwały niezwykle krótko. Bardzo spodobała mi się dwójka outsiderów – naszych nowych bohaterów, ale kreacja dorosłego Harrego, Rona i Hermiony pozostawia wiele do życzenia. Ron jest mało Ronowaty, Hermiona jakby mniej bystra, a Harry… jakby wymienił swe serce na mnie czuły okaz. Nie spodobał mi się również Draco Malfoy. On także jak gdyby zapomniał o swoich przyzwyczajeniach i zaczął okazywać minimalne ludzkie odruchy.

Z ciekawostek: w sztuce teatralnej Hermiona ma czarną skórę. Niby autorka nigdy nie zaznaczyła, jakiego pochodzenia jest bohaterka, ale użyła zwrotów: „biała twarz Hermiony wystaje z za drzewa”, była mowa również o jej różowych policzkach oraz opalonej brązowej skórze. Wywołało to falę oburzenia. Nie dziwię się. Ja oczami wyobraźni w miejscu pani Granger, widzę tylko i wyłącznie Emmę Watson. Istnieje również szansa, że powstaną kolejne tomy, ponieważ choć autorka stwierdziła, że Harry Potter odbył w „Przeklętym dziecku” długą podróż i to czas dla nowego pokolenia, to tym samym dała nadzieję fanom, na przygody z dziećmi naszych dotychczasowych bohaterów.

P.S: Edycja specjalna scenariusza Harrego Pottera i przeklętego dziecka, miała premierę na londyńskim West Endzie w dniu mojego ślubu… to znak ;)

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję mojemu mężowi, który mi ją zakupił :)