Ka­wy pop­rosze...tyl­ko moc­nej i gorzkiej...

Gdy cisza wieje wokoło, myśli huczą huraganem. Bez wiary po­tyka­my się o źdźbło słomy, z wiarą przenosimy góry. Znów przez przy­kurzo­ne zmęczeniem ok­na snu spoglądam na ko­lej­ny dzień, nie mogąc od­gadnąć, czy już śnię na ja­wie - czy ja­wa jest snem....?

Zaurocze­nie jak cias­tko: kruche, słodkie za szyb­ko się kończy.

Po­wiem Ci coś, co już pew­nie wiesz. Życie to nie tyl­ko słodycz. To znój i trud. I jeśli mu się pod­dasz, to nieważne ja­ki jes­teś twar­dy, przy­dusi Cię do gle­by. Mnie, Ciebie, każde­go. Ta­kie jest życie. Nieważne jak moc­no bi­jesz, ale jak dużo jes­teś w sta­nie znieść i na­dal iść do przo­du. Tak powstaje zwy­cięzca. Jeśli wiesz na co Cię stać, rób to, na co Cię stać. Ale mu­sisz być go­towy na ciosy. I jeśli nie jes­teś tym, kim chcesz być, nie szu­kaj wi­ny w in­nych. Tak ro­bią tchórze.

Dziś człowiek tak często nie wie, co no­si w so­bie, w głębi swej duszy, swego serca. Jak często jest niepew­ny sen­su swe­go życia na tej ziemi. 

Głośniej niżeli w roz­mo­wach Bóg przemawia w ciszy i kto w ser­cu ucichnie, za­raz Go usłyszy.

Melancholijne popołudnie u Martyny K. przy kubku wystygającej kawy i mroźnym powiewie resztek zimy.

P.S:
Jeśli macie facebooka to zagłosujcie proszę na LETKO bo kumpela mi żyć nie da ;p
https://www.facebook.com/unknownfest
(trzeba kliknąć 'Lubię to!' pod ich klipem)